ΟΙ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΔΕΣ

Σε συμβολικό ασπρόμαυρο (θάλεγε κανείς, ξεχνώντας το ελλειπτικό ύφος της σκηνοθεσίας, ότι οι εικόνες παραπέμπουν στον εξπρεσιονισμό κάποτε, μέσα από τη σύγκρουση φωτός και σκιάς) καταγράφονται πτυχές της δραστηριότητας των ανθρώπων του σχεδόν ξεχασμένου σήμερα επαγγέλματος που μαρτυρά ο τίτλος. Γυρισμένο αμέσως μεταπολιτευτικά το φιλμ αυτό της Αλίντας Δημητρίου δεν προσπαθεί να υπηρετήσει μονογραμμικά ιδέες και έχει ως χαρακτηριστιιό του γνώρισμα τη λιτότητα, η οποία αναδεικνύει, άμεσα όσο και εικαστικά, τη σχέση των εργατών του συγκεκριμένου υλικού με αυτό. Χωρίς ρητορείες, λοιπόν, και εξεζητημένα σχόλια, η Δημητρίου διεισδύει στον τόπο της δουλειάς και καθημερινής δραστηριότητας των εργατών αυτών, αποτυπώνοντας μία σχεδόν εφιαλτική πραγματικότητα.