Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΟΠΟΙΟΥ    

   «O γιος του παγοποιού». Ο τίτλος της ταινίας, με την οποία ο Γιάννης Λεοντάρης συστήθηκε ουσιαστικά στο κοινό, προδιαθέτει για μία ιστορία πιθανόν νοσταλγική, πιθανόν παρελθούσας (από τη χρονολογία τη ταινίας, 1990) εποχής, πιθανόν ακόμα ρομαντικής.
   Παρολαυτά, ο Γιάννης Λεοντάρης στήνει ένα παιχνίδι πάνω στον χρόνο, πάνω στην πραγματικότητα και τη φαντασία, πάνω στην περιοχή του συνειδητού και του ασυνείδητου.
   «Ο γιος του παγοποιού» ξεκινάει με ένα πιτσιρίκο να κοιτάει από το παράθυρο μια σχολική αίθουσα. Ο καθηγητής της Φυσικής γυρίζει προς το παράθυρο, πίσω από το οποίο πλέον είναι ο κινηματογραφιστής στον οποίο και μιλάει.
   Από την αρχή, κιόλας, ο Λεοντάρης καθιστά σαφές στον θεατή, ότι δεν πρόκειται για μια ταινία αμιγώς μυθοπλασίας. Από την αρχή ο δημιουργός «μπλέκει» την αφήγηση μυθοπλασίας με μία ντοκιμαντερίστικη διάσταση, με την οποία πετυχαίνει μια μπρεχτική αποστασιοποίηση, τεχνική που εξελίσσει στην πορεία της ταινίας. Η συγκεκριμένη τεχνική σε συνδυασμό με το διαλεκτικό μοντάζ συνδιαμορφώνουν το ύφος της ταινίας και αναδεικνύουν την πρωτοτυπία της.
   Ο Λεοντάρης «δένει» σκηνές ασύνδετες φαινομενικά μεταξύ τους με ένα νήμα συνειρμών.  Η σχολική αίθουσα, το ερειπιώδες τοπίο ενός σχολικού διαδρόμου, το δωμάτιο με τον πάγο, το υγρό σπήλαιο, η μπεργκμανική ανηφόρα με τον Θάνατο να οδηγεί τον «χορό» (σκηνή βγαλμένη από την Έβδομη Σφραγίδα), η βάρκα στη θάλασσα: διαφορετικά σκηνικά που συναποτελούν τον «γιο του παγοποιού».
   Ο δημιουργός εκκινώντας από τον θεσμό του σχολείου δίνει πρώτο ρόλο στο υγρό στοιχείο, το οποίο και διατρέχει την ταινία. Άλλοτε υπονοώντας μια κατάσταση ευμετάβλητη, άλλοτε ρευστή, άλλοτε ακόμα και πετρωμένη, όταν το υγρό στοιχείο φτάνει στα όρια του πάγου. Το στίγμα δίνεται ήδη στην πρώτη σκηνή με τον καθηγητή Φυσικής να εξηγεί στους μαθητές πώς το νερό μετατρέπεται σε πάγο.
   Στον «γιο του παγοποιού» ο Λεοντάρης φέρνει στην αφήγησή του τον Φουκώ, υπενθυμίζοντας τη θεωρία του Γάλλου φιλοσόφου για την κοινωνία της πειθαρχίας, η οποία από τη νεοτερικότητα κι έπειτα θεμελιώνεται πάνω σε τέσσερις θεσμούς: το σχολείο, το νοσοκομείο, το φρενοκομείο και τη φυλακή και όλα τους να έχουν σοκαριστικές ομοιότητες πολλές φορές.
   Στο σχολείο της ταινίας οι καθηγητές με τους -πάντοτε συνδιαμορφωτές- γονείς «ξεγυμνώνονται» από τον δημιουργό, όχι αφαιρώντας τους κάτι, αλλά φορώντας τους το προσωπείο, κάτι που στην ταινία γίνεται έκδηλα σαφές.
   Από εκεί κι ύστερα ζώντας ο σύγχρονος άνθρωπος πλέον σε μια κοινωνία της πειθαρχίας υφίσταται μια μη-ζωή, μια «παγωμένη» ζωή, μια ψυχρή ζωή «ψαρίσια», κατά τη διατύπωση του Έλιοτ (όχι τυχαία και η σκηνή που επιστρέφουν τα νεκρά ψάρια στη θάλασσα).
   Η «σπασμένη» κραυγή «έχει κρύο», «εσείς δεν κρυώνετε;», ακούγεται ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης, για να πάψει με τα μεγάλα κομμάτια πάγου, που τοποθετεί ο παγοπώλης μπροστά στον φακό, πλάνο με το οποίο κλείνει ευφυώς ο Λεοντάρης την ταινία.