Ο ΝΥΜΦΙΟΣ

Στη δεύτερη απόπειρά του στο χώρο της ταινίας μικρού μήκους, ο γνωστός πεζογράφος, κριτικός και μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης προσπαθώντας να διεισδύσει στον κλειστό όσο και διαταραγμένο κόσμο μιας ώριμης, μοναχικής γυναίκας, που πλησιάζει ερωτικά έναν οικοδόμο, εργάτη σε γειτονικό της γιαπί, προτείνει μια εξαιρετική λεπτουργία.

Με ρεαλιστικές εικόνες, που χάνουν, όμως, το υλικό τους βάρος καθώς οι εσωτερικοί φωτισμοί βοηθούν στην ανάδειξη ψυχολογικών δεδομένων ανεπαίσθητων και αιφνίδιων, ο Κυριακίδης διαχειρίζεται αποτελεσματικά  το, εκ πρώτης όψεως, νατουραλιστικό του θέμα. Ο φακός ξέρει να κυκλοφορεί μεταξύ των βαθύτερων και των απτών δεδομένων, καταργώντας τα όρια ανάμεσά τους, έτσι καθώς καταγράφει τις διασταυρώσεις βλεμμάτων και σωμάτων, άμεσου και απωθημένου, έναρθρου και άναρθρου. Ξέρει να αναδεικνύει το ιδιαίτερο και το αποκλίνον, δίνοντάς τους ιερή σχεδόν υπόσταση, αφού η ανθρώπινη περιπτωσιολογία μας αναγκάζει να οικτίρουμε, ίσως και να πλησιάζουμε αφοπλισμένοι το φαινόμενό της.

Ο σκηνοθετικός μετρονόμος σε πλήρη εναρμόνιση με το ρυθμό και την τελειοθηρικού επιπέδου εικονοποιία. Νομίζεις ότι το ντεκουπάζ έχει προηγουμένως σχεδιασθεί πλάνο προς πλάνο στο χέρι, φροντίζοντας ώστε τα πάντα να εξυπηρετούν αυτήν την παράλογη φυγόκεντρο, που επιδιώκει η έντονη διάθεση συστροφής της ηρωίδας. Η «έξοδός» της προς τον κόσμο, που γίνεται όψιμα, είναι αυτοϋπονομευμένη, αφού δεν την επιθυμεί στην πραγματικότητα η γυναίκα αυτή, δέσμια όπως είναι στην, περίπου, αναπαυτική (διαβ. μαζοχιστική) πλευρά της.