ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: «ΜΗΔΕΙΑ ‘70»

Γυρισμένη το 1969 ετούτη η σχηματική στη φόρμα της από το σφιχτό χρονικό περιθώριο των 12λεπτων της διάρκειά της, πολυβραβευμένη «Μήδεια ‘70» του (και καλού ποιητή) Μιχάλη Παπανικολάου, τουλάχιστον στη σκηνοθετική της δομή και την οπτικοποίησή της αναδίνει άρωμα και μνήμες ασπρόμαυρου νεορεαλισμού. Με αυτές τις τόσες ενδιαφέρουσες αρετές η ταινία πιστώνεται με τη διαύγεια της φωτογραφίας του Κώστα Νάστου και το υποδειγματικό μοντάζ του Γιώργου Τριανταφύλλου. Το στόρι είναι πάντοτε το γνωστό. Το τυφλό ερωτικό πάθος, η ζήλια, ο φόβος της εγκατάλειψης, η παρουσία της τρίτης, η άγρια εκδίκηση με το φόνο των δύο παιδιών από τα χέρια της μάνας τους. «Δις εις Θάνατον ακούγεται», ακούγεται η φωνή που απαγγέλνει τη δικαστική απόφαση. Στην ταινία οι διάλογοι και τα σχόλια, πάντοτε τρίτων, είναι voice-over. Είναι βέβαια και αυτός ένας κινηματογραφικός τρόπος αλλά εδώ είναι η «αχίλλειος πτέρνα»της ταινίας. Το ίδιο και η θεατρικά στυλιζαρισμένη ερμηνεία των Μαριέττα Ριάλδη και Χρήστου Καλαβρούζου. Εν τούτοις, ενταγμένη και η δική τους παρουσία στη δράση δένονται με το περιβάλλον. Χώροι της ταινίας οι πριν τη σημερινή οικιστική έκρηξη, περιοχές των μετέπειτα δήμων στα δυτικά ανάμεσα Αθήνα και Πειραιά. Μέρος της δράσης και η χωματερή στου Σχιστού. Αυτή ακριβώς η κίνηση και οι καταγραφές αδρών κοινωνικών υπονοουμένων δίνουν διάρκεια σ’ αυτή την ταινία. Η Μήδεια (η σημερινή και η παντοτινή) αποτελούσε τη σεναριακή πρόφαση.