ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Ασκληπιού 36,Αθήνα 144,

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ (1967)

Δεν θυμάμαι πια τί ήθελα να κάνω μ'αυτή την πρώτη ταινία. Θυμάμαι όμως μια σχετική μου φράση,  τότε: "Ένας άνθρωπος πού κολυμπά ανάμεσα στα πράγματα..."  Θυμάμαι  επίσης μια ατμόσφαιρα μεταξύ πνιγμού κι   εγκυμοσύνης πού  βάραινε πάνω μας, το πολιτικό  αδιέξοδο, τη μοναξιά της μετεφηβικής  ηλικίας πού μάταια προσπαθεί να σπάσει τον κλοιό της με την  ένταξη σε ομάδες. Περιφέρεται στους δρόμους, βλέπει κι αισθάνεται θαμπά,   δεν ξέρει που τελειώνει  ή ονειροπόληση και που αρχίζει  ή πραγματικότητα. Κι όμως, μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει μια διαύγεια, μια υποσυνείδητη διαύγεια: το πίσω μέρος του μυαλού καταγράφει τα μηνύματα, τα επεξεργάζεται ερήμην σου και το υποσυνείδητο καταλήγει να ξέρει αυτό πού εσύ δεν ξέρεις. Δεν μπορεί να το εκφράσει με λόγια και βγάζει μια κραυγή: ένα σήμα κινδύνου. Άλλα κι  ένα  στωικό  χαμόγελο,  μια και ή περιπέτεια ανοίγεται στο  μέλλον και το μέλλον είσαι εσύ. "Θα  δούμε, λοιπόν. Γεια χαρά" .

Το γύρισμα τέλειωσε μια Παρασκευή. Την επόμενη Παρασκευή  ήταν 21 Απριλίου του 1967.

Τώνια Μαρκετάκη, 1980