Στο Απεταξάμην η Φρίντα Λιάππα μας αφηγείται την πορεία ενός κοριτσιού που μένει μόνη της στο σπίτι, μια πορεία που κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Οι δονήσεις από το βιβλίο της Ιστορίας που μελετά για τις εξετάσεις, οι εσωτερικές δονήσεις της ίδιας της ηρωίδας, βάζουν σε κίνηση το σταματημένο εκκρεμές, αχρηστεύουν την τηλεόραση, ανεβοκατεβάζουν το ασανσέρ στο διάδρομο. Μετά, η ηρωίδα παύει να φοβάται, εξοικειώνεται με τα στοιχεία / στοιχειά του πανικού της και παίζει μαζί τους. Το εσωτερικό μοντάζ μέσα στο καθένα από τα επιμέρους πλάνα και η σκούρα φωτογραφία του Νίκου Σμαραγδή δημιουργούν τους χρόνους - κλειδιά για την ατμόσφαιρα - σασπένς που διαπερνάει την επαγγελματική αυτή δουλειά.