«Ξέρω ότι ο κινηματογράφος προϋποθέτει μια μεθοδική και οργανωμένη κίνηση εξωστρέφειας, αν δεν θέλεις να χάσεις τον έλεγχο της δουλειάς. Δεν κάνεις ταινίες μελετώντας, βλέποντας, γράφοντας μόνο∙ πρέπει να βγεις στην αγορά, να μπεις στη συναλλαγή, να ρισκάρεις την εσωτερική σου αλήθεια, αλλά και τις εξωτερικές σου συμπεριφορές. Η φράση ηχεί τετριμμένη, αλλά δηλώνει μια κατάσταση πολύ δύσκολη, από την οποία, άλλωστε, πηγάζει εκείνη η ειδική ενέργεια των κινηματογραφιστών.
»Ξέρω ότι πρέπει να επιβάλω εγώ τους δικούς μου όρους παραγωγής, αν θέλω να συνεχίσω να κάνω ταινίες, ή να συνεχίσω να κάνω τις ταινίες που θέλω, αδιαφορώντας για το φθόνο της συντεχνίας και τη μωρία των πολλών.
«Απέναντι στη μισερή πραγματικότητα, η δύναμη του ενστίκτου. Απέναντι στις αντικειμενικές δυσκολίες, το ερωτικό πείσμα. Απέναντι στη μικρόψυχη μετριότητα, η έξαρση της έμπνευσης. Μόνον έτσι μια ταινία μπορεί να είναι απελευθερωτική διαδρομή και καθημερινή γνώση. Μόνο έτσι εξοικονομείς το κουράγιο για να συνεχίσεις.
Επειδή το αίσθημα είναι ισχυρό, η έκφραση πρέπει να είναι ακριβής. Η τεχνική, λοιπόν, η τεχνική. Ώρες κοιτάζοντας ανθρώπους. Ώρες παρατηρώντας το φως. Ώρες αυτοπαρατήρησης. Αφήνεσαι ύστερα στις μυστηριώδεις φωνές του ενστίκτου και στο παιχνίδι φθοράς που είναι το γύρισμα. Ξανά και ξανά στη γοητεία και τον κίνδυνο του συγκεκριμένου που είναι ο κινηματογράφος.
«Διαβάζω το σενάριο ξανά και ξανά. Πάντα τα ίδια ερωτήματα: Πού η αισθητική επικαλύπτει την ουσία; Πού η αφηγηματική ρευστότητα γίνεται υπεκφυγή της νοηματικής σαφήνειας; Πού αποφεύγω τα δραματουργικά προβλήματα με σκηνοθετικά κόλπα; Πού οι λογοτεχνικές καταβολές βαραίνουν την κινηματογραφική αφήγηση; Ύστερα κάνω πως ξεχνάω και τα ερωτήματα και το σενάριο.
»Η χειρότερη στιγμή είναι όταν το σενάριο κλείνει, και η περιπέτεια της ταινίας δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Υπάρχει σ' αυτή τη στιγμή καθηλωτική μοναξιά, παραλυτική αγωνία.
»Θέλω να συνεχίσω να κάνω κινηματογράφο, φτιάχνοντας εικόνες και ήχους που, ενώ έχουν πλήρη επίγνωση της μοναξιάς τους, δεν παύουν να απαιτούν το θεατή-συνένοχο.»

(Από άρθρο της Φ.Λ. στην εφημερίδα, «Αναγνώστης», 5 Ιουλίου 1991, σχετικά με την τελευταία της ταινία.)