Στη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Λευτέρη Ξανθόπουλου (η πρώτη ήταν η βραβευμένη στο Φεστιβάλ 1976 "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης"), το αντικείμενο είναι πάλι η μετανάστευση στη Δυτική Γερμανία αλλά η έρευνα που επιχειρεί αυτό το ντοκιμαντέρ που θα έμοιαζε με ελεγειακό δοκίμιο, αλλάζει πρόσωπο: πολύ απλά γίνεται αδύνατη, παρεκκλίνει συνεχώς, αλλάζει θαυμαστή, χώρους και θέματα, μεταφέρεται διαρκώς από την Γερμανία στην Ελλάδα και πάλι πίσω και ξαναβρίσκει το πρόβλημα που την απασχολεί μέσα από μια δυναμική σκηνοθεσία της απόστασης που την χωρίζει απ' αυτό.

Η βάση της ταινίας είναι η καταστροφή των συμβατικών προσεγγίσεων του προβλήματος μετανάστευση, κινηματογραφικών και άλλων. Το Σούπερ-8 εισβάλλει εκεί όπου ακούγονται οι πιο "σημαντικές" απαντήσεις λες και ο ερασιτεχνικός κινηματογράφος θα μπορούσε να ξεπεράσει το κλείσιμό του στους κώδικες της οικογενειακής κινηματογράφησης. Θαυμαστή αντιστροφή που τινάζει στον αέρα την λογική του ντοκιμαντέρ "πάνω σε" κάποιο πρόβλημα. 

Μεγάλος αδικημένος αυτού του φεστιβάλ (όπου βραβεύτηκαν οι πιο συμβατικές, φολκλορικές σαλάτες στον τομέα των ταινιών μικρού μήκους) ο Λευτέρης Ξανθόπουλος δεν καταστρέφει μόνο αλλά και οικοδομεί  μια προσωπική ματιά πάνω σ' ένα χώρο που βυθίζεται στη σπείρα μιας κοινωνίας (της δυτικογερμανικής) που μεταβάλλεται σιγά σιγά από χώρα που δέχεται μετανάστες σε χώρα που δεν θα τους στείλει ποτέ πίσω. Γιατί οι δρόμοι έχουν κλείσει.