Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑΚΟΥ

Η ταινία Flash του Βαγγέλη Κοτρώνη, ξεκινάει με δύο γυμνά σωμάτα, ένα αντρικό κι ένα γυναικείο, να χαϊδεύει το ένα το άλλο. Μονάχα που τα σώματα αυτά δε φιλμάρονται  ολόκληρα ποτέ. Φιλμάρονται τεμαχισμένα. Η γυναίκα πλησιάζει τη γυμνή πλάτη του άντρα, ένα χάδι ενός αντρικού χεριού στα γυναικεία πόδια και τέλος η αγωνιώδης προσπάθεια να νιώσει η γυναίκα το σώμα του άντρα, να το αγγίξει προσπαθώντας ουσιαστικά να «χώσει» τα χέρια της στην πλάτη του.

Κι έπειτα ξεκινάει η αναζήτηση μέσα στη νύχτα, μια φαινομενικά άσκοπη περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης και στους υπόγειους σταθμούς της. Για μια στιγμή μόνο ο άντρας συναντά τη γυναίκα κι ύστερα πάλι χάνονται. Στο τέλος η γυναίκα βουτάει γυμνή στην απόλυτη ελευθερία της θάλασσας υπό ένα εκτυφλωτικό-καθαγιαστικό φως.
Ο Βαγγέλης Κοτρώνης επιλέγει να αφαιρέσει από την αρχή ως το τέλος την φυσική ηχητική μπάντα από την ταινία του, χρησιμοποιώντας μόνο μια μυστηριώδη μουσική. Αυτό εκτός από μία αισθητική επιλογή, με την οποία ο Κοτρώνης δημιουργεί κι ελέγχει ένα προσωπικό του σύμπαν, κάνει μία ακόμα επίκληση στις αισθήσεις σε ό,τι δηλαδή συνιστά το ανθρώπινο υποκείμενο ως ανθρώπινο υποκείμενο.

Οι ήρωες στερούνται της αφής. Η αφή στον σύγχρονο κόσμο έχει γίνει ένα άνυδρο άγγιγμα. Ό,τι έχει χαθεί είναι το χάδι. Το χάδι δεν αγγίζει και το άγγιγμα δεν είναι χάδι. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει μάθει να χαϊδεύει, αλλά μονάχα να αγγίζει, έτσι που να μην έχει πλέον χέρια, αλλά ομοιώματα, προσομοιώσεις χεριών. Να γιατί οΤσέχος φιλόσοφος Villem Flűsser προειδοποιεί με συμβολικό τρόπο, ότι στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα γεννιούνται άνθρωποι δίχως χέρια.

Οι ήρωες στερούμενοι της αίσθησης της αφής, στερούνται και την επαφή. Περιπλανιούνται, για να βρούνε το χνάρι τους, το απείκασμα τους. Και μη μπορώντας να βρούνε τον εαυτό τους, δε θα βρούνε ούτε τον άλλον άνθρωπο, γιατί ουσιαστικά δε θα καταφέρουν να τον δούνε.  Όταν οι ήρωες συναντιούνται δε βλέπει ο ένας τον άλλον, παρά μόνο κοιτάζονται. Τα μάτια περιορίζονται να βλέπουν και όχι να κοιτούν κι έτσι το κοίταγμα ονομάζεται πλέον βλέμμα. Οι αιώνες της λογικής έχουν στερήσει από τον άνθρωπο να βλέπει, αυτό που ο Πλάτων έλεγε εις ψυχήν βλεπτέον. Αυτό που πλέον έχει στερηθεί από τον άνθρωπο δεν είναι η φυσική όραση, αλλά η ψυχική ματιά.

Χωρίς αφή και βλέμμα, λοιπόν, ο άνθρωπος δεν έχει σωματικότητα, άρα ούτε εαυτό. Και μαζί με την αφή και το βλέμμα, οι ήρωες στερούνται και κάτι ακόμα: τη φωνή. Δε μιλάνε, γιατί δεν υπάρχει κάποιος να τους ακούσει. Ο ήχος είναι κλειστός. Εκείνος που ακούει είναι η απόδειξη της ύπαρξης εκείνου που μιλάει. Ο σύγχρονος άνθρωπος αποφεύγει να μιλάει. Διασκεδάζει με εκκωφαντικό θόρυβο και μουσική μη μπορώντας ούτε να μιλήσει ούτε να ακούσει. Ε, τότε ας μην κάνει εντύπωση, ότι όταν του στερείται η ελευθερία, εκείνος όχι δε φωνάζει, αλλά ούτε καν μιλάει.

Οι ήρωες καταβυθίζονται τη νύχτα, στη σκοτεινιά του εαυτού τους, για να επιχειρίσουν ακριβώς να τον βρούνε. Αλήθεια, όμως, τώρα όλα αυτά στην ταινία του Κοτρώνη υπήρξαν ή είναι αποκύημα της φαντασίας; Η γυναίκα, ο άντρας, οι περιπλάνησεις έγιναν στην πραγματικότητα ή ήταν ένα flash;

Ο Κοτρώνης, τελικά, κάνει μια ταινία φανταστικού κινηματογράφου, σχηματοποιώντας ωστόσο το πνεύμα της εποχής του και προφητεύοντας απελπιστικά καίρια το μέλλον.

Το εισαγωγικό κείμενο για την ταινία έγραψε ο Δημήτρης Νάκος