ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ

Η Φρίντα Λιάπα, λίγο πριν την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (1981), που ήταν μία χειρονομία ψυχολογικών αποχρώσεων, δοκιμάζεται στο είδος του φανταστικού-κινηματογράφου. Με παιγνιώδη, κινηματογραφοφιλική διάθεση όσο και με προσεκτικό βηματισμό παρακολουθεί τις φαντασιώσεις μιας νεαρής μαθήτριας, η οποία ένα βράδυ μένει μόνη στο σπίτι των θείων της για να διαβάσει Ιστορία. Η ηρωίδα κουρασμένη κοιμάται (;) και μας κάνει μάρτυρες διαφόρων παραψυχολογικών φανομένων, που λαμβάνουν χώρα μέσα και έξω από το διαμέρισμα: ήχοι από σύγκρουση αυτοκινήτων ή από αόρατα τηλέφωνα, εμφάνιση πτηνών, μικρών αιλουροειδών, συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό. Την υποβολή επιτείνουν και οι χώροι γύρω από την ηρωίδα, οι οποίοι αποκτούν παράδοξη διάσταση με τη βοήθεια ενός καινούργιου φωτισμού, ονειρικά απειλητικού.
Η σκηνοθεσία  διακριτικά  τοποθετεί τη θηλυκή υπόσταση σε αυτό το πλαίσιο και προσπαθεί, με μακρινές εικόνες από την Αποστροφή του Πολάνσκι, να τη μελετήσει «απογυμνώνοντάς» την με άκρα, όμως, τρυφερότητα. Η νύχτα, το γυναικείο σώμα αλλά και η διάθεση φυγής προς κάτι ελκυστικά αόριστο και αλλόκοτο, συγκλίνουν αφαιρετικά μέσα από σκόπιμες νοηματικές εκκρεμμότητες και ελλείψεις, με σκοπό να δημιουργηθεί η τελική αίσθηση μιας ελκυστικής ρευστότητας στην πρόσληψη του συγκεκριμένου κόσμου.

Η Λιάπα χειρίζεται τη σχέση ρεαλιστικού και φανταστικού επιδέξια, χωρίς υπερβολικές παραχωρήσεις προς το δεύτερο στοιχείο. Όλα μοιάζουν να μοιράζονται ισότιμα  το πραγματικό και το αντίθετό του. Η διαπίδυση λειτουργεί και έτσι οι υπερβάσεις του τέλους προς το ονειρικό  πεδίο προκύπτει με διαδικασίες σωστής αναπνευστικής.