ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΧΑΙΛΔΕΜΒΕΡΓΗΣ

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, που γυρίσθηκε αυτό το ντοκυμαντέρ του Λευτέρη Ξανθόπουλου, το πρόβλημα της μετανάστευσης των Ελλήνων στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γερμανία ήταν ακόμα οξύ. Η εγχώρια ταινία μικρού μήκους είχε ήδη, τότε, καταγράψει χαρακτηριστικές εικόνες του φαινομένου. Την περίοδο που γυρίζεται το συγκεκριμένο φιλμ το πολιτικό είδος στο σινεμά και σε άλλες εκφράσεις υπηρετείται εντατικά. Ο Λ.Ξ., λοιπόν, ενδιαφέρεται φυσικά και αυτός  να φωτίσει μέσα από κοινωνιολογική σκοπιά το θέμα του, που αφορά στη διερεύνηση του βαθμού ένταξης των μεταναστών στην ξένη χώρα και να μελετήσει πλευρές της ζωής τους εκεί. Ακόμα η έννοια του γκασταρμπάιντερ (του εξαθλιωμένου μετανάστη, δηλαδή) δεν είχε εκλείψει  από τη γερμανική πραγματικότητα. Η ελληνική παροικία της Χαιλδεμβέργης μέσα από μία «αυτοδιαχειριστική» πρωτοβουλία, χωρίς καμμία έξωθεν βοήθεια, συνέπηξε μία κοινότητα για να μπορέσει να διατηρήσει την ιθαγενή φυσιογνωμία της και να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες στο χώρο ζωής και εργασίας.

Με εύγλωττες εικόνες, φωνή off (αφήγησης και μαρτυριών) αλλά και συνεντεύξεις μετωπικές ο φακός συλλαμβάνει αποτελεσματικά την καθημερινότητα των εργατών στα ιδιωτικά και επαγγελματικά, αφήνοντας την άμεση γλώσσα τους να συμπρωταγωνιστήσει δίπλα στο υλικό στοιχείο που τους καθορίζει.

Παρότι σήμερα με την εξέλιξη του σχετικού τηλεοπτικού ρεπορτάζ,  έχουν δοθεί αξιόλογα κοινωνιολογικού τύπου ντοκουμέντα, το φιλμ του Ξανθόπουλου διατηρεί, με την αφαιρετικότητά του και το σωστό τάιμινγκ, την κινηματογραφική του «καθαρότητα».