ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
Μια σκηνοθέτις ξαναγυρίζει.
 
Με την ταινία της «Ιωάννης ό βίαιος». ή ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ επιχειρεί μια τομή στις σχέσεις ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον του.
Η ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΈΤΑΚΗ ανήκει στην κινηματογραφική γενιά πού άρχισε να δίνει τα πρώτα δείγματα δουλειάς γύρω στα 1965, μεταφέροντας τις ανησυχίες και την προβληματική της εποχής σε ταινίες μεγάλου μήκους και διαμορφώνοντας παράλληλα — μέσα από κάβε είδους δυσκολίες — μια άλλη πραγματικότητα για τον ελληνικό κινηματογράφο.

Σπούδασε κινηματογράφο στην ΙDHEC (Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Σπουδών) στο Παρίσι και εργάστηκε σαν δημοσιογράφος και κριτικός σε περιοδικά και εφημερίδες.

Το 1966, γύρισε την πρώτη της ταινία, «Ο Γιάννης και ό δρόμος», αφηρημένη έκφραση ενός άμεσου προβλήματος, είναι μια ταινία που κινείται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Ό φακός παρακολουθεί ένα νέο στο δρόμο, καταγράφει τις κινήσεις του, αυτά πού συμβαίνουν γύρω του κι αυτά πού φαντάζεται, περνώντας από τη μέρα στη νύχτα, χωρίς τυπική συνέχεια και κατασκευή. Το φιλμ, μικρού μήκους, τελείωσε το 1967 και δεν προεβλήθη ποτέ. Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, ή Μαρκετάκη εργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτη στο Λονδίνο και σαν σκηνοθέτις στο Αλγέρι, γυρίζοντας ταινίες διδακτικές, εκλαϊκευμένες, για το υπουργείο Γεωργίας.

"Εξη χρόνια μετά, ή Μαρκετακη έπιστρέφει στον κινηματογράφο -τέχνη, χάρη στον διαγωνισμό της εταιρίας «Σύγκρονος Κινηματογράφος» κερδίζοντας ενα άπ6 τα δυο πρωτα βραβεία σεναρίου. Στόν «Ιωάννη τον βίαιο» μεταφέρει το ίδιο βασικά πρόβλημα πού την απασχολούσε στο πρώτο της φίλμ, τις σχέοείς ανάμεσα στα άτομο και τό περιβάλλον του, προχωρώντας αυτή τή φορά βαθύτερα καϊ άναλύτηκότερα.
Ετσι όπως αποκαλύπτεται από την αστυνομική ερευνα, προχωρώντας οίον Ιδιο το δολοφόνο, γέννημα του κοινωνικού περιβάλλοντος αλλά ξεκομμένου ασιό αυτό, καϊ κα¬ταλήγοντας σιήν αναμέτρηση του α¬τόμου καϊ του κοινωνικού συνόλου στο χώρο όνος δικαστηρίου»

Ή Μαρκετάκη ερευνά πίσω από το έγκλημα την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, πού, 'οπως λέει ή ίδια, είναι απέραντη, ακόμη και γύρω απο ενα μοναδικό γεγονός. Επιθυμία της, να τη δείξη σέ οσο μεγαλύτερη έκταση γίνεται».

Οί πρακτικές δυσκολίες στην οργάνωση του γυρίσματος αρχίζουν από αυτό το σημείο. Τα πρόσωπα που κινούνται γύρω από τον ηρωα είναι πολλά καϊ 100 περίπου ηθοποιοί πρέπει να ερμηνεύσουν μικρούς σε έκταση, αλλά ουσιαστικούς σε περιεχόμενο ρόλους.
Πόσο υποκειμενική είναι ή θέση της δημιουργού απέναντι στην πραγματικότητα πού γεννά ενα έγκλημα, το ξεκαθαρίζει ή ϊδια λέγοντας: «Ό,τι βλέπεις, το βλέπεις μέσα από, τη δική οου μάτια. Προσπαθείς να γίνεις αντικειμενικός, αλλά κι αυτή ή προσπάθεια έχεί ενα στοιχείο υποκειμενικότητος».
Μια ταινία είναι μια εξομολόγηση. Προσωπική έξομολόγιση του δημιουργού στό κοινό ... ξεκινά πάν... μπορει να πάρη διαφορετικές μορφές έκφράσεως. Να γίνη μια ταινία κοινωνική, πολιτική  αίσθηματική.»

Ειμαστε μια γενιά — συνεχίζει, μεγαλώσαμε στο ίδιο περιβάλλον, ζήσαμε τις ίδιες καταστάσεις. Δεν είναι τυχαίο, πώς οι ταινίες πού γυρίστηκαν την περίοδο 65—67 είχαν το ίδιο θέμα. Τον άνθρωπο μέσα στο χώρο και το περιβάλλον, το ίδιο πού μας απασχολεί και σήμερα. "Ολα αυτά ξεκινούν από μια βαθύτερη ανάγκη, τελείως προσωπική».

Με την εμπειρία μιας δουλειάς στον "εκλαϊκευμένο κινηματογράφο-ντοκυμανταΐρ και διατηρώντας πάντα τη σύνδεσή της με τον κινηματογραφο-τέχνη, ή Μαρκετάκη ξεχωρίζει με βλέμμα αντικειμενικό το αποτέλεσμα ανάμεσα στο ενα καϊ στο άλλο.

«Κάνοντας ντοκυμανταϊρ εκλαϊκευμένα, εχεις αμεσα άποτελέσματα, μια και ό ρόλος του είναι διδακτικός. Στόν κινηματογράφο-τέχνη, τα αποτελέσματα είναι μακροπρόθεσμα. Υπάρχουμε μόνο, ακόμη και μ' αυτή τη κουβέντα πού κάνουμε, δημιουργοΟμε ενα κύκλωμα, το συντηρούμε και άργά-άργά το πλαταίνουμε. Ουσιαστικά, δεν μπορούμε να έχουμε επαφή με το μεγάλο κοινό. Κι αν δεν αρχίσουμε από τη σχολ...... .......  ........