Κείμενο του Μιχάλη Δημόπουλου -καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης- για την φρίντα Λιάππα (από το έντυπο - αφιέρωμα)
Όταν σχεδιάζαμε το αφιέρωμα στη Φρίντα, ήμαστε, όλοι σχεδόν, αμήχανοι. Την είχαμε συναντήσει σε καιρούς παθιασμένους για το σινεμά και την πολιτική. Γίναμε γρήγορα παρέα, κι η Φρίντα κράτησε όλα τα χρόνια τα στοιχεία από την παρέα εκείνης της εποχής: τη φιλία, τη διαφωνία και την πίστη.
Ήμαστε φίλοι, γιατί φιλία σημαίνει να διαφωνείς και να συγκρούεσαι, κι έπειτα να 'ρχεται μια στιγμή τρυφερή, ένα τηλέφωνο στην άγρια νύχτα ή ένα ποτήρι κρασί που κρατούσε τις ατέλειωτες συζητήσεις για σχέδια δημιουργίας και ουτοπίας.
Η Φρίντα δεν ανήκε, όμως, στους «εύκολους» ανθρώπους ήταν ένα πρόσωπο απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στις τέχνες της: την ποίηση και τον κινηματογράφο.
Η μοναδικότητα της ήταν ακριβώς η «δυσκολία» της αυτό το μέτρο που δεν κολάκευε, που έκρινε με αυστηρότητα και επαινούσε με γενναιοδωρία. Αυτό το μέτρο που τόσο μας λείπει.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ
Ήμαστε φίλοι, γιατί φιλία σημαίνει να διαφωνείς και να συγκρούεσαι, κι έπειτα να 'ρχεται μια στιγμή τρυφερή, ένα τηλέφωνο στην άγρια νύχτα ή ένα ποτήρι κρασί που κρατούσε τις ατέλειωτες συζητήσεις για σχέδια δημιουργίας και ουτοπίας.
Η Φρίντα δεν ανήκε, όμως, στους «εύκολους» ανθρώπους ήταν ένα πρόσωπο απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στις τέχνες της: την ποίηση και τον κινηματογράφο.
Η μοναδικότητα της ήταν ακριβώς η «δυσκολία» της αυτό το μέτρο που δεν κολάκευε, που έκρινε με αυστηρότητα και επαινούσε με γενναιοδωρία. Αυτό το μέτρο που τόσο μας λείπει.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ