Όταν σχεδιάζαμε το αφιέρωμα στη Φρίντα, ήμαστε, όλοι σχεδόν, αμήχανοι. Την είχαμε συναντήσει σε καιρούς παθιασμένους για το σινεμά και την πολιτική. Γίναμε γρήγορα παρέα, κι η Φρίντα κράτησε όλα τα χρόνια τα στοιχεία από την παρέα εκείνης της εποχής: τη φιλία, τη διαφωνία και την πίστη.
Ήμαστε φίλοι, γιατί φιλία σημαίνει να διαφωνείς και να συγκρούεσαι, κι έπειτα να 'ρχεται μια στιγμή τρυφερή, ένα τηλέφωνο στην άγρια νύχτα ή ένα ποτήρι κρασί που κρατούσε τις ατέλειωτες συζητήσεις για σχέδια δημιουργίας και ουτοπίας.
Η Φρίντα δεν ανήκε, όμως, στους «εύκολους» ανθρώπους ήταν ένα πρόσωπο απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στις τέχνες της: την ποίηση και τον κινηματογράφο.
Η μοναδικότητα της ήταν ακριβώς η «δυσκολία» της αυτό το μέτρο που δεν κολάκευε, που έκρινε με αυστηρότητα και επαινούσε με γενναιοδωρία. Αυτό το μέτρο που τόσο μας λείπει.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ