(απαραίτητο για την ψηφοφορία των ταινιών)
(απαραίτητο για το σχολιασμό των ταινιών)

Στατιστικά

  • Σύνολο μελών: 6650

Τυχαίες ταινίες

Προβολή της ταινίας

Καρβουνιάρηδες

Απρίλιος 2007. Κείμενο του Δημήτρη Χαρίτου για την ταινία "Καρβουνιάρηδες"

ΑΛΙΝΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: «ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΔΕΣ»

Πολύτιμο απόκτημα αυτό το διαμάντι στην φιλμογραφία του ελληνικού ντοκιμαντέρ. Στη σύντομη διάρκειά του πραγματοποιείται μια πλήρης κοινωνική και εθνογραφική παρουσίαση των συνθηκών λειτουργίας ενός πανάρχαιου επαγγέλματος όπως αυτό των παρασκευαστών του ξυλοκάρβουνου στα βουνά της Ελλάδας όπου βρίσκεται η πρώτη ύλη τους.
Παρά τα λιτά μέσα της κατασκευής της ταινίας, είναι η πυκνή (και ουσιαστική) κινηματογραφική «γραφή» της και κυρίως η δίχως παρέκκλιση προσήλωση του σκηνοθετικού βλέμματος πάνω στην ιστορικό-κοινωνική διάσταση του θέματος και αυτό χωρίς καμιά παραχώρηση σε ηθογραφικού χαρακτήρα γραφικότητες. Και είναι αυτός ο δωρικός τρόπος που διατηρούν τους «Καρβουνιάρηδες» αρντίδωτους στο χρόνο.
Η Αλίντα Δημητρίου αφήνει αχειραγώγητη από σχολαστικές παρεμβάσεις τη ροή της αφήγησης – με μοναδική εξαίρεση τρεις στιγμιαίες στατιστικές αναφορές στο πρώτο μέρος της ταινίας – βάζοντας έτσι τον θεατή, χωρίς διαμεσολάβηση, άμεσα στο γιατί αυτή η ταινία, η οποία βρίσκει το επάγγελμα της παρασκευής και της εμπορίας του ξυλοκάρβουνου σε κρίση λόγω της ραγδαίας υποκατάστασής του από φωτιστικό πετρέλαιο. Η εκπληκτική σκηνή του γεύματος στο πρόχειρο καλύβι του (οικογενειακής σύνθεσης) συνεργείο. Ο διάλογος που ξετυλίγεται στη διάρκεια του φαγητού αποκαλύπτει, στη διαλεκτική του μορφή, την ανασφάλεια, το άγνωστο μέλλον τον παρασιτισμό των εμπόρων αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μάθημα πολιτικής οικονομίας.
Εκεί όμως που η ταινία αποκτά άπεφθη κινηματογραφική ποιητικότητα είναι οι πανέμορφες σκηνές των καρβουνιάρηδων στη διάρκεια της δουλειάς τους. Με κοφτές, αδρές λέξεις, άφθονο ιδρώτα, όλοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά, ίσοι και αξεχώριστοι στον κάματο. Το φυσικό περιβάλλον τους αφομοιώνει σαν δικό του λειτουργικό κομμάτι. Τόσο ο ρεαλισμός όσο και η ποίηση της ταινίας οφείλουν πολλά στην έξοχη πλαστικότητα της ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Κάθε έπαινος στον νεαρό τότε Δημήτρη Βερνίκιο για τη συμμετοχή του σ’ αυτό το επίτευγμα.

Σχόλια

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ

Κριτικός κινηματογράφου. γεννήθηκε και ζεί στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Γράφει κριτική και θεωρητικά κείμενα για τον κινηματογράφο και τις καλές τέχνες απο τις αρχές της δεκαετίας του '60. Γράφει επίσης, ποίηση. Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος και γενικός γραμματέας της πανελλήνιας ένωσης κριτικών κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), ενώ στο διάστημα 1991-1993 υπήρξε Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επι 13 χρόνια ήταν μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Εθνικής Κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Κατά καιρούς υπήρξε μέλος κριτικών επιτροπών σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και της FIPRESCI, εδώ και στο εξωτερικό, καθώς και καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Καλαμάτας. Γράφει κριτική κινηματογράφου στα περιοδικά "ΑΝΤΙ" και "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ"