ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
1-10-77

Δημήτρης Δανίκας

Η ΤΕΧΝΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Ο αιμοδότης του νέου ελληνικού κινηματογράφου

Αλίντα Δημητρίου

Από πάρα πολλούς θεωρήθηκε η ταινία της Αλίντας Δημητρίου «Καρβουνιάρηδες» σαν η έκπληξη του Φεστιβάλ. Και ήταν. Γιατί κανείς δεν περίμενε από την πρώτη κιόλας προσπάθεια ενός σκηνοθέτη, το αποτέλεσμα του ν’ αγγίξει το επίπεδο μιας επαγγελματικής δουλιάς. Η σκηνοθέτης μιλώντας για τα προβλήματα του κινηματογράφου, δίνει μια ιδιαίτερα εύγλωττη εικόνα των δυσκολιών του κινηματογραφιστή, μέσα από την προσωπική της περίπτωση : «Όταν σου ζητηθούν οι απόψεις σου για την ταινία μικρού μήκους αναμφίβολα νοιώθεις ένα μπέρδεμα και οι σκέψεις γρονθοκοπούνται ποια πρώτη να διατυπωθεί. Μοιάζουν οι δημιουργοί ταινιών μικρού μήκους με παιδιά που διαμαρτύρονται, γιατί ο παραγκωνισμός που υφίστανται είναι της ίδιας τάξεως. Δηλαδή σκέφτεσαι τι αναζητάς μέσα από μία ταινία μικρού μήκους, τι σκοπεύεις έτσι που να διαμορφώσεις προοπτικές και από την άλλη το οικονομικό χάος που βρίσκεσαι. Το τελευταίο βαραίνει τόσο πολύ πάνω σου, που τελικά η στάση που διαμορφώνεις έχει οικονομικό υπόβαθρο. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο. Φέτος έφτιαξα μια ταινία μικρού μήκους ντοκυμανταίρ, που κόστισε 135. 000 δραχμές. Έχω εισπράξει τις 8.000 έναντι ενός βραβείου που δόθηκε στην ταινία και περιμένω να πάρω ένα με τα δυο χιλιάρικα από τις προβολές που θα γίνουν στο «Στούντιο». Σύνολο 15.000 δρχ. Και μετά; Μετά τίποτα. Οι οποιεσδήποτε μελλοντικές εισπράξεις είναι εντελώς αβέβαιες και ταυτόχρονα μακροπρόθεσμες έτσι που ν’ αναστέλλεται κάθε προοπτική, κάθε σχεδιασμός. Οπότε μπαίνει το ερώτημα γιατί φτιάχνουμε ταινίες μικρού μήκους. Μας περισσεύουν λεφτά που τα πετάμε από το παράθυρο; Το ερώτημα είναι τόσο καίριο και εμπεριέχει το μη διφορούμενο της κοινής λογικής που τελικά συντάσσεσαι και εσύ μ’ αυτούς που υποβάλλουν το ερώτημα. Άρα δεν γίνεται τίποτα. Μόλις όμως διατυπώσουμε την προηγούμενη πρόταση και συνταχθούμε με τα στερεότυπα της κοινής λογικής, όλοι οι κινηματογραφιστές ξεκινάμε μια νέα ταινία. Μέσα απ’ αυτόν τον παραλογισμό καταδεικνύεται μια δυναμική εξέλιξη που υπάρχει στον τόπο μας και χαράζει προοπτικές, έστω και μακροπρόθεσμα, για τη δημιουργία ενός Εθνικού Κινηματογράφου».