Ο αισθητικός ιστός της ταινίας υφαίνεται γύρω απ' τη στιγμή του θανάτου του Ηλία. Η στιγμή αυτή διευρύνεται από τους συνειρμούς και τις οπτικές που την ακολουθούν, στο πριν και στο μετά.Ο γιός του παγοποιού, παρατηρητής που εγγράφεται μέσα στον παρατηρητή-φακό, ριγμένος στον εφιάλτη του παρόντος του Ηλία, συνιστά ένα κομμάτι του. Μήπως όμως το παρόν της ταινίας αφορά κυρίως το χρόνο του μικρού; Να'ναι συνεπώς, μόνο ενδεχόμενα όσα περνούν μπροστά στα μάτια του; Ή μήπως, τέλος, και οι δύο χρόνοι είναι εξίσου ισχυροί και επομένως διαπλέκονται και συγκρούονται; Το ερώτημα υπάρχει πριν και ανεξάρτητα απ' την ταινία.Η κάμερα ξεκινά με την αναίδεια ενός πρόχειρου ρεπορτάζ ρουτίνας. Στη συνέχεια επιχειρεί να προσεγγίσει τα όρια της παρωδίας. Πώς όμως να παρωδήσεις τα στοιχεία του εφιάλτη χωρίς να εμπλακείς στη σπειροειδή τροχία του; Πώς να ασκήσεις κριτική όταν ο θάνατος διαπερνά τα πάντα; Μπορείς να δεις "ενόχους" όταν αυτοί κατεβάζουν την κουρτίνα μπροστά στο φακό; Υπερασπίζουν τον ιδιωτικό τους χώρο υπονομεύοντας το ρεπορτάζ. Και καλά κάνουν. Ν' ακολουθήσουμε τον Ηλία σαν υπνοβάτες με τα μάτια ανοιχτά. Να υπερασπίσουμε τον ιδιωτικο χώρο της σιωπής του. Ερήμην του, βέβαια, και αυθαίρετα. Πώς αλλιώς; Πάντως όχι ως ρεπόρτερ. Αφού, έτσι κι αλλιώς - εμείς τουλάχιστο - φτάνουμε σε αδιέξοδο.