ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΩΝ

   Ο Γιάννης Λεοντάρης στο «Τραγούδι των πορτοκαλιών» εξελίσσει μια προσωπική κινηματογραφική γραφή που κινείται ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το φανταστικό ή ακόμα πιο πειστικά ανάμεσα στο μη ρεαλιστικό και σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό.
   Στο έξοχο εικαστικά φιλμ του Λεοντάρη το χρώμα, οι εικόνες, ο ήχος και σε τελική ανάλυση το συναίσθημα είναι τα στοιχεία που παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο και δευτερουόντως οι ερμηνείες των ηθοποιών, που δείχνουν να υποστηρίζουν το κυρίως μέρος της κινηματογραφικής αφήγησης και να μην είναι εκείνες που παίζουν τον πρώτο ρόλο.
   Το εικαστικό ενδιαφέρον είναι κυρίαρχο στην ταινία και η ενεργοποίηση των αισθήσεων το ζητούμενο. Ο Γιάννης Λεοντάρης δείχνει να στοχεύει στον καθαυτό κόσμο της τέχνης, δηλαδή στον κόσμο των αισθήσεων και όχι στον κόσμο της λογικής κατασκεύσμα του «κόσμου της λογικής» και όχι της τέχνης, της φαντασίας, της υπέρβασης.
    ΤΟ «τραγούδι των πορτοκαλιών», μια ταινία της ώριμης φάσης πια του δημιουργού έχει ως αποδέκτη, λοιπόν, τον συναισθηματικό κόσμο του θεατή, ενώ παράλληλα επιχειρεί μια επανασύνδεση με τη φύση, που μαρτυρά μια σχέση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό κατ΄ ουσίαν.
   Τα πορτοκάλια από το δάσος των δέντρων έρχονται σε αντίθεση με το δάσος της πόλης, αντίθεση την οποία ο δημιουργός επιτείνει με την αντίθεση των χρωμάτων (ζωηρών και ζεστών στην εξοχή-τόπο παραγωγής των πορτοκαλιών και στα μουντά και ψυχρά χρώματα της πόλης). Στην ίδια ακριβώς λογική και το πορτοκαλί χρώμα των καρπών έρχεται σε αντίθεση με το πορτοκαλί των τρόλλευ της εποχής, η ηρεμία της φύσης με τον βίαιο και «αφύσικο» θόρυβο της πόλης.
   Ο Γιάννης Λεοντάρης εκμεταλλεύεται στο «τραγούδι των πορτοκαλιών» στο έπακρο όλα τα κινηματογραφικά μέσα, από την εικόνα και τον ήχο, έως την υποκριτική των ηθοποιών και τα σκηνικά τοπία που επιλέγει, για να εντάξει τη δράση.
   Τα πορτοκάλια και το πορτοκαλί χρώμα, μοτίβο στην ταινία επανέρχονται σε κάθε σκηνή, αλλά και ως πέρασμα ανάμεσα στις σκηνές. Ο δημιουργός ταυτίζει τα πορτοκάλια με τη φύση, τα οποία αντικατοπτρίζουν στην ταινία την ανάμνηση μιας φυσικής ζωής σε έναν μη φυσικό τρόπο ζωής, σε ένα μη φυσικό περιβάλλον.
   Χαρακτηριστικός είναι  και ο βίαιος τρόπος, με τον οποίο ξεφλουδίζουν οι ηρωίδες τα πορτοκάλια, ενέργεια-σχόλιο στην αντιμετώπιση της φύσης και ενός «φυσικού»  τρόπου ζωής του σύγχρονου ανθρώπου.
   Στοίχημα, πλέον, των ηρωίδων της ταινίας καθίσταται η σταδιακή επανοικειοποίηση του ανοίκειου. Οι ηρωίδες πνίγονται, ασφυκτιούν μέσα στην πόλη και το αγχώδες τρέξιμό τους μακριά της «υπόσχεται» τη μοναδική τους λύτρωση. Ο Λεοντάρης στήνοντας στο τέλος της ταινίας σκηνές ιδιαίτερου εικαστικού ενδιαφέροντος, οδηγεί στη λύτρωση τις ηρωίδες του, όταν γυμνές πια ενώνονται με τη φύση σε ένα ονειρικό περιβάλλον, στο οποίο δε λείπουν, βέβαια, τα πορτοκάλια!

Δημήτρης Νάκος