ΓΚΑΙΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ: «ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ»

Τριάντα χρόνια πριν το Δημοπρατήριο (και Γιουσουρούμ, παλαιότερα), εσωτερικά της περιοχής Μοναστηράκι δεν είναι το ίδιο γιαυτό που ήταν τότε. Σημαντικές οι αλλαγές (από το 1976) που έχουν γίνει στις χρήσεις της ευρύτερης περιοχής, της ποικιλίας των αντικειμένων που προσφέρονται για πούλημα.
Τα αξιόλογα, τα αναζητούμενα αντικείμενα λιγοστεύουν, το μέσο οικονομικό επίπεδο των συμπατριωτών μα ανέβηκε. Αντίθετα αυξήθηκε ο τουρισμός ο οποίος έλκεται στην περιοχή (γύρω στην αρχαία Αθήνα) από ψυχαγωγικούς κυρίως λόγους. Εντυπωσιακές οι αλλαγές του χώρου. Ακόμα και η γραφικότητα έχει πλέον κράχτες. Το καινούριο στοιχείο είναι οι οικονομικοί μετανάστες. Αυτοί έχουν ακόμα ανάγκες για μεταχειρισμένα πράγματα. Αρκούν οι πιο πάνω λόγοι για να προσθέσουν πόντους θετικούς σ' αυτό το 20λεπτο ευφάνταστο, ευρηματικό και ποιητικότατο ντοκιμαντέρ της Γκαίη Αγγελή με την ουσιαστική βοήθεια του Κώστα Νάστου ο οποίος επιμελήθηκε τις ζωντανές λήψεις στο Μοναστηράκι (οι άλλες, οι still φωτογραφίες είναι δουλειά τρικέζας) Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ "σωστικού" – όπως αποκαλούμε κάποιες αρχαιολογικές ανασκαφές – χαρακτήρα και σπουδαίας χρησιμότητας. Εντυπωσιακά πλούσιο το υλικό, οι ανθρώπινοι, μιας μακρινής κιόλας εποχής, τύποι και τα αντικείμενα. Ανάλογη και η ατμόσφαιρα που επικρατεί. Ένα παζάρι, αλλά με τους δικούς τους κανόνες όπου βασικός παραμένει η περιέργεια και η δίψα για την ανεύρεση του απροσδόκητου και της ευκαιρίας. Και ο επενδεδυμένος χρόνος που περιμένει καρτερικά το χέρι που θα αγγίξει το αντικείμενο. Η επιλογή των πλάνων γίνεται με έναν ρυθμό γιορταστικό, γρήγορο, διατρέχοντας τα ομαδοποιημένης ταξινόμησης αντικείμενα, συχνά σε απροσδόκητη γειτνίαση. Το χιούμορ, η νοσταλγία (πιο σωστά, η μελαγχολία του εφήμερου) οι συνειρμοί κυριαρχούν στο κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Το τελικό αποτέλεσμα το σφραγίζουν τα μουσικά θέματα από δίσκους – φθαρμένους – 78 στροφών που εναρμονίζονται συχνά με σπαρταριστά επιτυχημένο τρόπο.
Κατά κανόνα πρώτες εκτελέσεις που λειτουργούν ως πιστοποιητικά αυθεντικότητας θεάματος και αποτελέσματος. Και μόνο γιαυτό το λόγω πρέπει να μνημονευτεί η Βέρα Πάλαμ που είχε την μουσική επιμέλεια. Ο λυρισμός, η φευγαλέα παρατηρητικότητα αυτού του υπερρεαλιστικά ελευθεριάζοντος ντοκιμαντέρ του οποίου η σκηνοθετική δομή παραμένει ανυπότακτη. Δεν σχολιάζει, περιφέρεται, ρίχνει γρήγορες – με νόημα – ματιές στα πρόσωπα και πράγματα, τα πάρα ταύτα «ευανάγνωστα» στις εννοιολογικές εκδοχές.