« [...] Έμπαινα στο σινεμά από τεσσάρων χρόνων. Αυτός που τον είχε, ήταν φίλος του πατέρα μου, και ο πατέρας μου με πήγαινε και με άφηνε εκεί. Έβλεπα κάθε ταινία δύο και τρεις φορές. Όλα τα είδη. Ας πούμε, τον Κλέφτη των ποδηλάτων, που τον είχα δει πάρα πολλές φορές, μαζί με τον Ιβανόη και την Ιβόν Σανσόν και τον Αμεντέο Νατσάρι, μαζί με το Ριφιφί και τις ελληνικές ταινίες.
«Ένιωθα τεράστια γοητεία, και από εδώ προέρχεται αυτή η "σινεφιλία" που κατά καιρούς βρίσκουν ότι χαρακτηρίζει τις ταινίες μου. Δεν είναι τόσο σαν τσιτάτο, που υπογραμμίζει κάτι, όσο σαν μια γεύση της γοητείας που ασκούσε στην παιδική μου ηλικία το κινηματογραφικό παραμύθι. Αντί για παραμύθια είχα ταινίες. [...]
» - Είχες και βιβλία όμως.
» - Όχι, δεν είχα καθόλου βιβλία. Οι εφημερίδες παίξανε για μένα αυτόν το ρόλο. Εξ ου και η μεγάλη έλξη που μου ασκούσε η δημοσιογραφία κάποτε. Εγώ "μορφώθηκα" κατά κάποιο τρόπο από τις εφημερίδες και τα λαϊκά περιοδικά. Στην εφηβεία άρχισα να παίρνω βιβλία. Δεν είχα την κλασική παιδεία που είχε το παιδί του αστικού κέντρου και της αστικής οικογένειας. Όλα τα πράγματα ήταν μια περιπέτεια προσωπικής ανακάλυψης. Αλλά όλες μου οι παιδικές μνήμες δεν είναι από βιβλία, είναι από ταινίες.
» - Εγώ βρίσκω αυτό το "σινεφιλίστικο" στοιχείο που λες, άψογα δημιουργικό στην τελευταία σου ταινία και καθόλου σαν "τσιτάτο".
» - Χαίρομαι γι' αυτό που λες. Μ' αυτή την ταινία, το δικό μου στοίχημα, καθαρά σε επίπεδο γραφής, ήταν να απαλλαγώ από δύο "δεκανίκια": το δεκανίκι της κινηματογραφοφιλίας και το δεκανίκι του ρεαλισμού∙ ν' απαλλαγώ από αυτές τις δύο παγίδες και να μπορέσω ν' ακουμπήσω στην ταινία την πολύ προσωπική μου ποιητική ματιά.
» - Το ενδιαφέρον σου μέχρι τώρα, στη σεναριακή επεξεργασία, στρέφεται γύρω από τις γυναίκες. Είναι κι αυτό από βιώματα. Γυρνάει σε παιδικές μνήμες. Στην επαρχία, ο κόσμος των γυναικών είναι πιο ισχυρός;
» - Νομίζω ναι. Η εξάρτηση από τη φιγούρα της μάνας σε μιαν αγροτική κοινωνία είναι μεγάλη. Τα υπολείμματα της μητριαρχίας είναι πολύ ισχυρά. Έτυχε να έχω και μια μητέρα με ισχυρή προσωπικότητα. Είναι επίσης κι ένας κόσμος που νιώθω να τον ξέρω καλύτερα∙ κι όχι μόνο επειδή είμαι γυναίκα κι αισθάνομαι πιο κοντά στα γυναικεία βιώματα, αλλά και γιατί οι σκηνοθέτες που μ' αρέσουν και μ' έχουν επηρεάσει σε κάποια φάση της ζωής μου, είχαν για βασικούς ήρωες γυναίκες: ο Μπέργκμαν, που μ' έχει επηρεάσει βασικά, ο Γκοντάρ, ο Αντονιόνι... Αλλά στις ταινίες μου δεν υπάρχουν απλά γυναίκες. Υπάρχει πάντα η έννοια του τριγώνου.
» - Υπάρχει πάντα ο άντρας...
» - Υπάρχει μια τριγωνική σχέση που, τελικά, μπορεί ν' αναπαραγάγει το κλασικό ψυχαναλυτικό τρίγωνο. [...]
» - Κάνεις πάντα αρκετές πρόβες με τους ηθοποιούς σου;
» - Κάνω πολλές πρόβες πριν το γύρισμα, πιο πολύ για να "μυριστούμε" ο ηθοποιός κι εγώ. Δουλεύω, αν θες, κάπως θεατρικά πριν. Δεν είμαι της σχολής "πρίμα βίστα" και δε μ' αρέσει να κάνω πρόβες την ώρα του γυρίσματος. Η μόνη πρόβα που γίνεται, είναι η τεχνική. Σ' αυτή την ταινία ήταν και δύσκολα τα πράγματα, γιατί χρειάζεται στιλιζάρισμα στο παίξιμο, χωρίς όμως να εξοντώνει τη συγκινησιακή φόρτιση. Για μένα, το στιλιζάρισμα πρέπει να εμπεριέχει την ουσία της ρεαλιστικής λεπτομέρειας, για να μη φανεί ένα πράγμα νεκρό και ψυχρό. [...]»

(Από συνέντευξη της Φ.Λ. στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, «Ελευθεροτυπία», 17 Νοεμβρίου 1986.)