Ή «Μήδεια '70» είναι μια ταινία με δική της ιδιοτυπία. Χαρακτηρίστηκε, οχι μόνο σαν ολοκληρωμένη δουλειά, αλλά ίσως και παραφορτωμένη. Ό Παπανικολάου μας λέει πολλά στα είκοσι δύο λεπτά. Ή εικόνα, οι ήχοι, οί διάλογοι, ή μουσική αλλεπάλληλα, αλληλένδετα, αξεδιάλυτα, βαραίνουν, λεπτό με λεπτό, την ατμόσφαιρα της ταινίας του. Κι' ολα αυτά δοσμένα με μια εντυπωσιακή μοντέρνα τεχνική, πού για πολλούς διασπά την ενότητά της. Γενικά είναι πειστική, γρήγορη, μεστή, με μοναδική εύγλωττία είκόνων και μουσική (ιδιαίτερα ή δημοτική), πού υπογραμμίζει το δραματικό της χαρακτήρα. Ό Παπανικολάου γεννήθηκε το 1937 στον Πύργο. Τριτοετής της Ιατρικής, τα παράτησε, βρίσκοντας διέξοδο των ανησυχιών του στην ποίηση (έχει εκδώσει δύο διβλία) καί στον Κινηματογράφο (έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτου σε περισσότερες άπο 50 ταινίες). Στάθηκε ό πιο άτυχος του Φεστιβάλ, Το «Τσοϋφ» πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων στην Ελλάδα, πού δικαιολογεί μέρος της επιτυχίας και της απηχήσεώς της, του αφαίρεσε το πρώτο βραβείο και μια ταινία μεγάλου μήκους, αποτυχημένη εμπορικά, πού γύρισε πέρυσι, του στέρησε το δικαίωμα διεκδικήσεως του βραβείου «καλυτέρας σκηνοθεσίας ταινίας μικρού μήκους πρώτου σκηνοθέτου», πού πήρε ό Σταύρος Χασάπης. Προσπάθεια του σκηνοθέτη, όπως εδήλωσε, ήταν να δείξη το χώρο πού κινείται ή ηρωίδα, πιστεύοντας πώς σ' αυτόν, κυρίως, οφείλεται το οτι εγκλημάτησε. Νομίζουμε, οτι πέρα από τις τόσο ρεαλιστικές σκηνές του χώρου, που κατάφερε να μας δώση ό Παπανικολάου, κυριώτερη αιτία, που ώδήγησε — και πού οδηγεί — τη μάννα στην παιδοκτονία, είναι μόνο το μίσος κι' όχι ό χώρος, οσο καταθλιπτικός κι' αν είναι. Κι' ακόμα το ότι ή Μήδεια δεν έπαιξε το παιχνίδι της μοίρας.

Η φωτογραφία από την εφημερίδα της εποχής.