Η ταινία αποτελεί προσπάθεια για διάλογο ανάμεσα στην εικόνα και σ' ένα κείμενο. Μέσα από τη διάψευση, τον αποχαιρετισμό στην παιδικότητα, το φόβο, τη μνήμη και τη στιγμιαία ολοκλήρωση, το πάθος οδηγείται στο βυθό. Το παιδί, παλεύει ν' αναδυθεί. Αφετηρία και κατάληξη το νερό. Ο χρόνος ουσιαστικά απουσιάζει αφού όλα αποτελούν διεύρυνση μιας και μόνο στιγμής η οποία τα περιέχει. Έτσι, η εναλλαγή των εικόνων δεν υπακούει στην έννοια της χρονικής αλληλουχίας και διαδοχής αλλά διαγράφει την ατέλειωτη σπειροειδή τροχιά των συνειρμών ή του εφιάλτη.--------------------------------------------.... Και δίπλα, εκεί που πλαγιάζω, στάζουν βρεγμένα κλαδιάκι η νύχτα ξανά και ξανά κατηφορίζειμ' ένα μωρό άυπνο στην αγκαλιάπίσω από ξέφτια και νερά που κάποτε πονούσανμα τώρα σιωπηλά, στέκουντις φωνές ξεραίνοντας και μουσκεύοντας ξανάτρίβουν σε ανάσες ιδρωμένες και νεκρέςπου φέρνουν πάλι φλυαρίες και γέλια παιδικά